UIAA Global Youth Summit 2009 στα Καρπάθια!

Σκαρφαλώνοντας με τον Κόμη Δράκουλα.....

Να΄μαστε λοιπόν το βράδυ της 13ης Αυγούστου με την Όλγα στο τρένο για Βουκουρέστι για να πάμε σε ένα διεθνές αναρριχητικό youth camp στα Καρπάθια-όπως διαφημιζόταν στη σελίδα της UIAA. Αφού φτάσαμε στο Βουκουρέστι μετά από ένα 17ωρο ταξιδάκι έπρεπε να συναντήσουμε την κορεάτικη ομάδα στο αεροδρόμιο για να φύγουμε όλοι μαζί για τα Bicaz Gorges όπου θα γινόταν το camp. Περιμέναμε και αγωνιούσαμε για το αν θα αναγνωρίσουμε τους Κορεάτες, αλλά όταν άνοιξαν οι αυτόματες πόρτες των αφίξεων ήμασταν πλέον σίγουρες…9 Κορεάτες με ίδια ρούχα από το σπόνσορά τους με το εθνόσημο της Κορέας και τεράστια κίτρινα σακίδια μας πλησίασαν:
-You are the Greek team?
Μας ρώτησε η μεταφράστρια της ομάδας. Κοιταχτήκαμε με την Όλγα – είχαμε πιει και αρκετές μπύρες περιμένοντας το αεροπλάνο των Κορεατών και δεν είχαμε καμία όρεξη να εκπροσωπήσουμε την Ελλάδα εκείνη την ώρα αλλά μια και δεν υπήρχε κανείς άλλος εκεί γύρω απαντήσαμε.
-Well…yes, we are.
-Are there gonna be more nations?
-We don’t know.

Η κορεάτικη ομάδα στην κορυφή του Caehlau.

Και δεν υπήρχαν- οπότε οι επόμενες μέρες ήταν μια αξέχαστη πολιτιστική εμπειρία. Τα τεράστια κίτρινα σακίδια περιείχαν μόνο 8 σετάκια (!), αλλά τεράστιες ποσότητες soju (κορεάτικο αλκοολούχο ποτό) και noodles. Οπότε γίναμε εξπέρ στο να τρώμε με ξυλάκια, δοκιμάσαμε φύκια και κερδίσαμε τους Κορεάτες σε διαγωνισμό soju. Και όλα αυτά στη Ρουμανία!

Μετά από αρκετές περιπέτειες-αφού ο οδηγός του minibus που μας πήγε στα βόρεια ήταν μεθυσμένος-φτάσαμε στο Cabana Ecolog, το καταφυγιάκι που θα μέναμε τις υπόλοιπες μέρες. Παρά την κούραση εντυπωσιαστήκαμε από το τοπίο. Το μέρος ήταν ένα καταπράσινο σύμπλεγμα φαραγγιών με ποτάμια και λίμνες. Στους ασβεστολιθικούς πύργους που ξεφύτρωναν εδώ κι εκεί υπήρχαν πάνω από 200 αναρριχητικές διαδρομές. Ένας παράδεισος!

Σκαρφάλωμα δίπλα στο καταφύγιο.

Στο καταφύγιο μας υποδέχτηκε ο διοργανωτής του camp, ο Constantin Lacatusu ο οποίος είναι ο πρώτος Ρουμάνος που ανέβηκε το Everest και πρόεδρος της Ρουμάνικης ομοσπονδίας ορειβασίας και εισαγωγέας γνωστών ορειβατικών brands (τύφλα να ‘χει η Vaude…). Μέσα σε όλα δηλαδή….

Ο κ. Lacatusu στο τελευταίο ρελέ της Hornul Rosu

Αφού φάγαμε ένα τεράστιο πρωινό πήγαμε για αναγνωριστικό σκαρφάλωμα στις sporτ διαδρομές δίπλα στο καταφύγιο.

Οι μπλέ πλακέτες από το δίπλα εργοστάσιο...

Οι διαδρομές εκεί ποικίλουν από τις πολύ εύκολες έως τις….αδύνατες, όπως η διαδρομή που φτιάχτηκε για ένα εθνικό πρωτάθλημα αναρρίχησης. Την επόμενη μέρα θα σκαρφαλώναμε μεγάλες διαδρομές οπότε κάτσαμε να δούμε τον οδηγό και τα σκίτσα .

Το σκίτσο της Creasta Estica

Το πρώτο που παρατηρήσαμε ήταν τα πολλά….Α και ένα ποσοστό δίπλα από τις διαδρομές που καθόριζε πόσο της % τεχνητό και ελεύθερο χαρακτήρα έχουν (για τους Ρουμάνους αναρρίχηση χωρίς τεχνητά και σκαλίτσα δεν είναι αναρρίχηση!). Μετά παρατηρήσαμε τη βαθμολογία και όλα έδειχναν πολύ εύκολα- 1ου , 2ου άντε 4ου βαθμού το πολύ. Όμως δεν ήταν ακριβώς έτσι.

Οι Ρουμάνοι χρησιμοποιούν το Ρώσικο σύστημα βαθμολογίας-όσον αφορά τις παραδοσιακές διαδρομές πάντα- που σημαίνει ότι μια διαδρομή βαθμολογείται σε μια κλίμακα από το 1-6 με υποδιαιρέσεις Α,Β συνολικά για το τι τεχνική δυσκολία έχει, πόσο μεγάλη είναι, τι επιστροφή έχει, πόσο επικίνδυνη είναι κτλ. Έτσι ένα 4Α μπορεί να έχει και περάσματα 8ου βαθμού UIAA.

Συνωστισμός στα ρελέ...

Την επόμενη λοιπόν ξεκινήσαμε για την Creasta Estica ή Ανατολική κόψη- μια από τις πιο παλιές και κλασσικές διαδρομές στον πύργο Altarului.

Ο πύργος Altarului-στην κορυφή υπάρχει σταυρός. Πριν το '89 υπήρχε ένα αστέρι-σύμβολο του κομμουνισμού.

Μετά από μια ωραία πρόσβαση μέσα σε δάση και ποτάμια ξεκινήσαμε τη διαδρομή- εγώ με την Όλγα και ένα Ρουμάνο τον Florin. Η διαδρομή είναι γενικά εύκολη αλλά έχει πολύ σκαρφάλωμα σε χόρτο και χώματα, πολύ ωραία θέα και 2-3 ωραία περάσματα στην 4η και 5η σκοινιά.

Ο Florin στην τελευταία σχοινιά της Creasta Estica.

Αυτό που μας έκανε περισσότερο εντύπωση ήταν τα πολλά (και σκουριασμένα) καρφιά- γενικά ο χαρακτήρας που ανοίχτηκαν οι διαδρομές ήταν με πολλά τεχνητά κι αν κλίπαρες όλα τα καρφιά θα χρειαζόσουν καμιά 20αριά σετάκια για μια σxοινιά!
Την άλλη μέρα πήγαμε στη Fisura Centrala-μια σχισμή 4Α, 3 σχοινιές με 73% τεχνητό χαρακτήρα! Σκαρφαλώσαμε με τον Lacatusu αυτή τη φορά και καταλάβαμε ότι ακόμα και οι πιο έμπειροι Ρουμάνοι αναρριχητές είναι αρκετά «χύμα» στα ρελέ τους αλλά και στο πώς ασφαλίζουν (παίρνοντας απλά τα λάσκα από ένα σετάκι! Σε εξτρίμ περιπτώσεις κάνουν και καμιά μισή ψαλιδιά…).

Τις επόμενες μέρες κάναμε ένα διάλειμμα από το σκαρφάλωμα λόγω βροχής και χαλαζιού που περιελάμβανε επίσκεψη σε μοναστήρια και στη δίπλα πόλη, την Piatra Neamt.

Σκόρδα και σταυροί σε ένα μοναστήρι.

Ανεβήκαμε και στο βουνό της περιοχής το Caehlau (1907m). Παντού έβλεπες οικογένειες και παιδάκια (και δυστυχώς αρκετά σκουπίδια, τουλάχιστον στο καταφύγιο…) ! Δίπλα από το καταφύγιο της κορυφής υπήρχε και το σπιτάκι των Salvamont- οι Ρουμάνοι διασώστες. Η διάσωση υπάρχει σε όλα τα βουνά της Ρουμανίας και είναι κρατική και δωρεάν.

Μόλις σταμάτησαν οι βροχές σκαρφαλώσαμε μια σχοινιά από την Traseul 7 Noiembre.

Οι προσβάσεις περιελάμβαναν και ποταμάκια...

Στην ίδια περιοχή υπάρχει η πολύ εντυπωσιακή Fisura Neagra 5B (Μαύρη Σχισμή) μια διαδρομή που πρέπει να αξίζει να την επαναλάβει κανείς…

Αναρριχητές στην πρώτη σχοινιά της Fisura Neagra.

Την τελευταία μέρα κάναμε τη Hornul Rosu 3B, μια διαδρομή που τα είχε όλα- δίεδρα, καμινάδες, σχισμές και τις τελευταίες σχοινιές έβγαινε σε κόψη. Ωραία φάση!

Η Όλγα στην 3η σχοινιά της Hornul Rosu.

Μετά από μια συνέντευξη για κορεάτικο κανάλι (χιχι), μπόλικο soju και ένα κρασί ονόματι Dracula’s blood αποχαιρετήσαμε τους αξιαγάπητους μα ντροπαλούς Κορεάτες και τον κύριο Constantin και πήραμε το δρόμο της επιστροφής με όνειρα για καμιά σαλάτα γιατί είχαμε μπουχτήσει από τα καθημερινά μπάρμπεκιου και τον…πατσά!

Κείμενο: Έφη Σ. Φωτογραφίες: Όλγα Σ., Έφη Σ., Constantin L.